weer terug in Zweden

Hej Alla,

Ik ben alweer 3 weken terug in Umea en in die tijd is er een hoop gebeurd. De eerste week was het flink bijkomen want ik had in Nederland een flinke verkoudheid opgelopen en de 3 vluchten terug naar Umea hadden niet echt goed gedaan. De eerste week was ik dus een beetje ziekjes en ik kon maar moeilijk mijn draai weer vinden in het project. In het weekend voelde ik mij gelukkig weer een stuk beter en was het tijd voor 1 van de laatste gangfeestjes met veel Erasmus studenten die maar 1 semester bleven. 16 Januari was het semester voor hen afgelopen dus die week van tevoren had ik het druk met afspreken met de mensen die weggingen. Helaas was er geen ontkomen aan en heb ik afscheid moeten nemen van een aantal geweldige mensen die ik heb leren kennen (serieus met een traantjes in de ogen). Gelukkig had ik al voorzien dat ik verdrietig zou zijn dus had ik op voorhand al een weekend hondensleeen gepland! Het is altijd een droom van mij geweest om in de sneeuw met een eigen honden team te gaan hondensleeen of mushen. Ik ging vroeg in de ochtend half 7 vertrok deze) met de bus richting Lycksele (een stadje zo'n 100km ten noordwesten van Umea). Daar werd ik opgehaald door Stefan, een van de andere gasten die ook dat weekend zou gaan hondensleen. Netjes op tijd kwamen we aan bij Aurora borealis waar we kennis maakten met onze gids Donald en Olle, de andere weekendgast. Na even bijgekomen te zijn trokken we onze warmste kleren aan (het was niet zo heel koud, ongeveer -3 graden maar er lag ongeveer 20 cm sneeuw). Vervolgens liepen we naar de hondenkennels waar zo'n 60 honden verblijven. Deze dag zouden we met de mannetjes gaan lopen. Ik kreeg een team van 4 honden aangewezen. De rest had 5 honden omdat zij allemaal groter en zwaarder waren. We kregen alle commando's uitgelegd (hike=lopen, whoaaa = stop, haw = links en gee = rechts. Verder werd uitgelegd welke verschillende remmen we hadden, de 'echte' rem , een sneeuwhaak voor als we stilstonden zodat de honden niet zouden wegrennen en de 'cruise control' een soort plankje die je makkelijker als rem kan gebruiken als je langere tijd moet remmen omdat je team constant te snel gaat. Toen alles was uitgelegd werden de honden in hun harnassen gehesen en aan de juiste slee vastgemaakt. Ze waren ontzettend enthousiast aan het blaffen omdat ze niet konden wachten om te vertrekken. De zenuwen gierden dan ook door mijn lijf. Het is namelijk geen auto of zo die je gaat besturen, je wordt getrokken door levende wezens en je hoopt maar dat alles goed gaat. Maar na de eerste bocht, en het eerste stukje door het bos was opeens alles alles rustig, de honden waren stil, je hoort alleen het glijden van slee door de sneeuw en je ziet de betoverende natuur. Echt een super gevoel. Helaas bleek toch dat mijn team alsnog te sterk was (of ik te licht) dus ik moest constant op de 'cruise control' staan wat het helaas iets minder ontspannend maakte. Na ongeveer 2 uur gingen we lunchen. Donald had rendiersoep gemaakt en deze verwarmden we boven een kampvuur. Hierna gingen we lekker verder tot het ging schemeren. Zo rond 3 uur waren we terug bij de kennels, tijd om even uit te rusten om vervolgens lekker avondeten te eten, zelfgerookte zalm met paprika en aardappeltjes :). Ik ging vroeg naar bed die avond want ik was doodmoe. De volgende dag gingen we met de vrouwtjes een tocht maken en we hadden een andere gids, Anna uit Zwitserland. Eerst mochten we de honden zelf de harnassen aandoen. De tocht van deze dag zou een stukje pittiger zijn met nauwere paadjes, en een erg laagstaande rivier dus oppassen voor de stenen. ik werd bijna gelanceerd omdat de honden een shortcut namen en mijn slee juist over de grootst uitstekende steen vloog. Maar het ging gelukkig allemaal goed. De tocht was werkelijk prachtig, we sleeden over meerdere meren en hielden lunchpauze bij een vissershutje bij een meer. Daarna gingen we door bospaadjes terug richting de kennels. Anna had alleen een verkeerde afslag genomen waardoor we een steile helling naar beneden moesten om weer bij de rivier uit te komen. Daar stond een huisje en natuurlijk namen mijn honden weer een shortcut waardoor ik vol op de rem moest staan om niet met slee en al tegen het huisje aan te knallen. Toen zat mijn rem vastgeklemd onder een boomstronk. Na meerdere malen de slee proberen op te tillen had ik het eigenlijk opgegeven toen hij eindelijk losliet. Ik voelde mij een beetje als een cartoon die achter de slee aan fladderde omdat de hondjes blij waren dat ze verder konden rennen en mijn slee met een rotgang naar beneden denderde. Spannend maar misschien toch iets te spannend. Toen we weer terug waren was het tijd om afscheid te nemen van de honden en gidsen. Stefan moest richting Umea om zijn vliegtuig te halen dus ik kon meerijden. En toen was het fantastische weekend voorbij. Het was echt een droom die uitgekomen is en als ik de kans krijg ga ik het zeker nog een keer doen!

Na dit weekend kon ik me eindelijk ook weer een beetje focussen op mijn stage. Ik heb nog maar kort de tijd om nog een aantal experimenten af te ronden, mijn presentatie te geven en mijn scriptie voor een groot deel af te schrijven. Vanaf nu wordt het dus hard werken!

tot de volgende keer!